ಆ ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗ ।

ಕವಿತೆ ಬರೆಯಲು ಕುಳಿತಾಗಲೆಲ್ಲ

ಆ ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗನ

ಸುತ್ತಿಗೆ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ |

ಪಟ್ಟಣಕೆ ಸಂತೆಗೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲಾ

ಅಂಗಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಲುತ್ತೇನೆ,

ಕುಲುಮೆಗೆ ಬಿದ್ದ ಚಿನ್ನ

ಆಭರಣವಾಗುವರೆಗೆ ।

ಅವನಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದೆ,

ಯಾರವರು ಸುತ್ತಿಗೆಯೊಳಗೆ ?!

ಅವನು ನಗುತ್ತಾನೆ,  

ಅದಾಗಲೇ ಹೆಂಗಸೊಬ್ಬಳು-

ಕೊಟ್ಟ ಮಾಸಲು ಚಿನ್ನಕೆ

ತದೇಕ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸುತ್ತಾನೆ |

ಬಟ್ಟೆಗೆ ಉಜ್ಜಿ, ನೀರಿಗೆ ತಿಕ್ಕಿ

ಉಫ್ ಉಫ್ ಗಾಳಿಸಿ

ಭೂತ ಕನ್ನಡಿ ಕಣ್ಣಗಲಿಸಿ

ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿ ಮೇಲೆ -

ಕೆಳಗೆ ನೋಡುತ್ತಾನೆ,

ಕೊಳೆ ಬಿಟ್ಟ ಮೈ

ತೆಳ್ಳಗೇ ಹೊಳೆವವರೆಗೆ |

ಅಲ್ಲೇ ಮಣ್ಣ ಕುಲುಮೆಗೆ ಹಾಕಿ,

ಅದರ ಬಾಯಿಗೆ ಇಕ್ಕಳ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ

ಎತ್ತಿ ನೋಡುತ್ತಾನೆ,

ಹೊಳಪಿಗೆ ಒಳಗಿದೆಯೇ ನಿದ್ದೆ ?

ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣಿಗೆಳೆದು, ಇಳಿದು 

ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಾನೆ

ಇಲ್ಲ ! ಸಿದ್ದವಾಗಿದೆ ಯುದ್ದಕೆ

ಮತ್ತೊಂದು ಒಲುಮೆಗೆ |

ಬೂದಿ ಮುಚ್ಚಿದ ಕೆಂಡಕೆ ಮುಂದೆ

ಮೈ ತಬ್ಬಿದ ಪಾತ್ರೆಯಲಿ

ಕೊಳವೆ ಎದೆಯಿಂದ ಗಾಳಿಸಿ

ರೂಯ್ಯೋ ರೂಯ್ಯೋ ಬಾರಿಸಿ

ಕುಲುಮೆ ಇರಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಾನೆ

ಸೂರ್ಯ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದಾನೆ ಬೆಂಕಿ ಮುಂದೆ |

ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ ನನಗೆ

ಪಕ್ಕನೆ ಕುಲುಮೆಯೆತ್ತಿ

ನೀರಿಗೆ ಮುಳುಗಿಸಿದವನ

ಕೈಯಲ್ಲಿ ದುಂಡಗೆ ಹೊಳೆದ ಕಲ್ಲಿದೆ |

ಮಡಿಲ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಹಾಕಿ, ಎತ್ತಿ

ಮುಂದಿರುವ ಕಲ್ಲಿಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಾನೆ

ನವಿರು ಮಾತು ಕಿವಿಗಿಳಿಯುತ್ತಿದೆ ।

ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಾನು,

ಬರೆಯಬೇಕೆಂದಾಗಲೆಲ್ಲ

ಆ ಸುತ್ತಿಗೆ ಧ್ವನಿ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ |

ಪತ್ನಿಯ ಮೂಗುತಿಯಲಿ

ಸೂರ್ಯ ಕಿರಣವೊಂದು

ಕಾಯುತಿದ್ದ ಮಿಂಚಿನಂತೆ |

-ರವಿ ಮೂರ್ನಾಡು

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ:ಗೂಗಲ್ ಅಂತರ್ಜಾಲ