ಹಸಿವಿನ ಬೆಂಕಿಗೆ ಸೆರಗಿನ ಗಾಳಿ ಹಾಯಿಸಿದಾಗ...!

-ರವಿ ಮೂರ್ನಾಡು.

ಈ ದಿನದ ಸುದಿನಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರೂ ಬರುವಾಗ ಸಂಜೆಯಾಗಬಹುದು. ಏನಿದು ಸುಡುತ್ತಿದೆ ಬೆಂಕಿಯ ದೇಹ ?. ಬಹುಕಾಲದ ನಿರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕಾದು ಗಾಳಿಗೆ ತೇಲುತ್ತಿದೆ ಪಾದಗಳು. ಮನೆಯೆಲ್ಲಾ ಓಡಾಡುತ್ತಿದೆ ಮನಸ್ಸು. ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.. ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ. ಇದೊಂದು ದಿನವನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುತ್ತೇನೆ. 
ದೇಹ ನರ ಸೆಟೆದು ಬಿಗಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇವತ್ತು ಮುಗಿಸಿ ಬಿಡಲೇಬೇಕು.ಎಲ್ಲಿ ಅವನ ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆ ?.... ಅಹಾ.!  ರಿಂಗಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಎದುರುಸಿರು ಮಾತಿಗಿಂತ ಮೊದಲೇ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು.

" ಹಲೋ ಮಾರ್ಟಿನ್, ಇವತ್ತು ಅದು ನಡೆಯಬೇಕು ಸಂಜೆಯೊಳಗೆ,"

" ಅಹಾ ! ಹೌದಾ ? ಮೊನ್ನೆ ನೋಡಿದ್ದು ನಡೆಯಬಹುದು. ಸಂಜೆವರೆಗೆ "

" ಬೇಗ ಬರಬೇಕು"

" ಈಗಲೇ ಬರುತ್ತೇವೆ, ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯಲಿ "

ಬೆವತ ಕೈ ನಡುಗುತ್ತಲೇ ಮೊಬೈಲ್ ಜೇಬಿಗಿಳಿಸಿತು. ಹೊರ ಕೋಣೆಯಗಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ಸರಿಪಡಿಸಿ, ಮಡಚಿಟ್ಟ ಬೆಡ್‍ಶೀಟುಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಡಚುತ್ತೇನೆ.ದಿಂಬುಗಳಲ್ಲಿ  ಮೆತ್ತನೆಯನ್ನು ಒತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ.ಇನ್ನಷ್ಟು ಮೆತ್ತಗೆ ಇದೆ. ಮನೆಯ ಹೊರೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇಣುಕುತ್ತೇನೆ. ಇವತ್ತು ಭಾನುವಾರ. ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಟೀವಿ ಸೀರಿಯಲ್ ನೋಡುವವರ ತಾಳ್ಮೆಗೆ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಗಾಳಿಯೊಂದು ಕಸ ಕಡ್ದಿಗಳ ಗುಡಿಸುತ್ತಿದೆ ಬೀದಿಗೆ. ಮೊನ್ನೆ ತಂದಿದ್ದ ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯ ಮೈಗೆ ಬಳಿದು, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ತಲೆ ಬಾಚುತ್ತೇನೆ. ಕುಡಿ ಮೀಸೆ ತೀಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಅಹಾ..! ಈಗ ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯಕ್ಕೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಪರಿಮಳ ಬಂತು. ಕೋಣೆಯೆಲ್ಲ ಅದೇ ಸೊಗಡು.ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ಸಿಂಪಡಿಸಿದೆ ಬಟ್ಟೆಗೆ.  ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು ಮನೆಯ ಗೇಟೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು. ಅದೋ ರಿಕ್ಷಾ ಬರುತ್ತಿರುವ ಶಬ್ಧ  !.ಯಾರದು ? ಅವರು ಬಂದರು. ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿದ ಕನಸು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಬಿಚ್ಚ ತೊಡಗಿತು ಮನೆಯೊಳಗೆ.

ಇಬ್ಬರು ಬಂದರು. ಹೊರ ಕೋಣೆಗೆ ನಿಂತವಳಿಗೆ ಕುರ್ಚಿ ತೋರಿಸಿದ್ದೆ. ತಗ್ಗಿದ ಮುಖ ಮೇಲೆತ್ತದೆ ನೆಲವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುರ್ಚಿಗೆ ಸೌಂದರ್ಯ ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಮುಂದಿದ್ದನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಇವನೊಂದಿಗೆ. ಬೆಳ್ಳಗಿನ ದೇಹ. ಕುರುಡು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು. ನನ್ನ ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯಕೆ ಮೂಗು ಮುಚ್ಚಿ  ಹಾರಿ ಬಂದ ಚಿಟ್ಟೆಗೆ ರೆಕ್ಕೆ ಮುದುರಿದಂತೆ.

" ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ, ನಿನಗೆ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಫೋನ್ ಮಾಡು"

ಹೇಳಬೇಕಾದದ್ದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಹೊರಟು ಹೋದ.ಈಗ ಕದ ಮುಚ್ಚುವ ಸರದಿ. ಒಮ್ಮೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೆ. ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆಲದಿಂದ ನಡುಕವೊಂದು ನನ್ನ ಪಾದದವರೆಗೆ ತೆವಳಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಬಾಗಿಲ ಚಿಲಕವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದೆ. ಮುಚ್ಚಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತೆರೆದು ಭದ್ರಪಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಈಗ ಭದ್ರವಾಗಿದೆ.

ಇದೇಕೆ ನಡುಗುತ್ತಿದೆ ಕೈ !, ಚಪ್ಪಲಿಯಿಲ್ಲದ ಪಾದಗಳಿಗೂ ಏನೋ ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಭಾರ...! ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಪಕ್ಕದ ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ. ಏನು ಮಾತಾಡಬೇಕು ?, ಇಲ್ಲ.. ಹೇಗೆ ಶುರು ಹಚ್ಚಬೇಕು? ಅವಳ ತಗ್ಗಿದ ಮುಖ ಮೇಲೆತ್ತಲು ಕೊಂಚ ದೂರವಿದ್ದೇನೆ. ಅಬ್ಬಾ..! ಬಟ್ಟೆಯೆಲ್ಲಾ ಒದ್ದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ  ಮಂಚದ ತಲೆಗೆ ತಗುಲಿದ್ದ ಟವಲ್ ತೆಗೆದು ಬೆವರೊರೆಸಿಕೊಂಡೆ. ನೀರಿನ ಜಾರ್ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಹಾಗೇ ಎತ್ತಿ  ಖಾಲಿಯಾಗುವಂತೆ ಕುಡಿದೆ. ಖಾಲಿಯಾಯಿತು, ಮೇಜಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಇಟ್ಟುಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಏರು ಉಸಿರ ಸದ್ದಿಗೆ ಅದು ಶೂನ್ಯವಾಯಿತು.  ಈಗ ಮಾತಾಡುತ್ತೇನೆ......

" ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು?"

ತಗ್ಗಿದ ಧ್ವನಿಗೆ ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡು ಮೇಲೆತ್ತಿದ ಮುಖ ಸರಕ್ಕನೇ ಹೆಸರು ಹೇಳಿತು.ಮತ್ತಷ್ಟು ಪುಳಕಿತಗೊಂಡ ದೇಹ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ಸುಡುತ್ತ ಬೆವರು ಸುರಿಸುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಒರೆಸಿಕೊಂಡೆ. ಸಾಕಾಗಲಿಲ್ಲ , ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಬೇಕು.

" ನಿಮ್ಮ ಊರು?"

" ಅಹಾ..! ಇದೇ ಊರು?"

ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಡಿಲವಾಯಿತು. ಹತ್ತಿರವಾದಂತಿದೆ. " ಅವತ್ತು ನೋಡಿದಾಗ ಚೂಡಿದಾರ್ ಹಾಕಿದ್ದೀರಿ?"

ಕಸಿವಿಸಿ ಎನಿಸಿತೇನೋ . ಮರುತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಸೆರೆಗಿನಿಂದ ಬೆವರು ಒರೆಸಿ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ಕೆಳಗೆ ಮಾಡಿದಳು.

ಮಂಚದಿಂದ ಎದ್ದವನು " ಸ್ವಲ್ಪ ಇರಿ, ಈಗ ಬಂದೆ"

ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಲೋಟ ತಂದು ಕೊಟ್ಟೆ. ವಿಚಲಿತಗೊಂಡ ಅವಳು " ಇದೇನಿದು?"

" ನೀರು. ಕುಡಿಯಿರಿ"  ಮನೆಗೆ ಯಾರೂ ಬಂದರೂ ನೀರು ಕೊಡುವುದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಬೇಕಿತ್ತು.

ಸರಕ್ಕನೇ ಕೈಯಿಂದ ಲೋಟ ಕಿತ್ತು ಒಂದೇ ಗುಟುಕಿಗೆ ಮುಗಿಸಿದಳು. ಲೋಟ ನನ್ನ ಕೈಗಿತ್ತು, ಸೆರೆಗಿನಿಂದ ತುಟಿ ಒರೆಸಿ " ಹೋಗುವ" ಅಂದಳು.

"ಅಹಾ..! ಬನ್ನಿ"

" ಇಲ್ಲೇ ಆಗಬಹುದುದಲ್ಲ?"

"ಬೇಡ, ಇದು  ಅಪ್ಪ ಮಲಗುವ ಮಂಚ, ನನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗುವ"

ಬೆವರು ಕಿತ್ತು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಕೈ ಕಾಲು ನಡುಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ, " ಇದೇನು  ಬೆವರುತ್ತಿದ್ದೀರಿ?"

ಸೆಕೆ... ತುಂಬಾ ಸೆಕೆ ! ಫ್ಯಾನ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದದ್ದು ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು. ನಿಜ ಗೊತ್ತಾದರೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬೆವರಿಗೆ ಕೆಲಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಕಡೆಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇವೆ. ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಗೆ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ ಸಾರಿನ ಘಮಘಮ ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿದೆ. ಪಕ್ಕನೇ ನಿಂತು ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿದ್ದಳು.

" ಇಲ್ಲಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ " 

ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಾಗದಗಳ ಚೂರು, ಮುದ್ದೆ ಬಿದ್ದ ಬೆಡ್ ಶೀಟ್, ಇರಬಾರದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕುಕ್ಕುರು ಬಡಿದ ದಿಂಬು.ಅಲ್ಲೇ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದ ಟವಲ್ಲು.

" ಇಲ್ಲೇ ಇರಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಸರಿಪಡಿಸುತ್ತೇನೆ"

ಕೋಣೆಗೊಂದಿಷ್ಟು ಹೊಸ ಅತಿಥಿಯ ಸತ್ಕಾರ. ಗೋಡೆಗಳೆಲ್ಲ ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಮುಂದಿನದ್ದನ್ನು ನೋಡದಂತೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಂತಿವೆ. ನನಗೊಂದು ನಗು ! ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ಮಂಚದಲ್ಲಿ  ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಹರವಿದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಪರಿಮಳದ ಕನಸು. ದಿಂಬು ಮೆಲ್ಲನೇ ಎತ್ತಿ ಇರಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟೆ. ಇಲ್ಲ ಮಂಚದ ಮಧ್ಯಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟೆ. ಅಹಾ..! ಈಗ ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಯಾಗಿದೆ. ಮುಂದಿನ ಕ್ಷಣಗಳಿಗೆ ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆಯಲು ಹೊರ ಬಂದೆ.

ಅರೆ...! ಇವಳೆಲ್ಲಿ ?. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತೆರೆದು ಹೊರಬಂದೆ. ಅವಳಿಲ್ಲ. ಆಚೆ- ಈಚೆ ಸರ ಸರನೇ ಕತ್ತು ತಿರುಗಿಸಿದೆ.  ಎಲ್ಲಿ ಹೋದಳು?. ಅಮ್ಮನ ಕೋಣೆಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳೋ ?. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಓಡಿ ಹೋದಳೋ? ಇಲ್ಲ. ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಬಾಗಿಲ ಕೀಲಿ ಕೈ ನನ್ನಲ್ಲೇ ಇದೆ. ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬೇಸರಿಸಿಕೊಂಡಳೋ ? ಎಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ.  ಅಮ್ಮನ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಇಲ್ಲಿಯೇ..  ಇಲ್ಲಿಯೇ ..! ಏನೋ ಒಂದು ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ ಮನೆಯೊಳಗೆ.

ಅದೋ ಹೆಣ್ಣಿನ ಧ್ವನಿ...! ಕೈಬಳೆ ಸದ್ದು, ತಾಳಬದ್ದವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ ಉಸಿರು. ಯಾರಾದರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಇವಳೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದಾರೋ? ಇಲ್ಲ, ಗಂಡಸಿನ ಧ್ವನಿಯಿಲ್ಲ. ಒಂಟಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಧ್ವನಿ. ಅನುಮಾನಗಳು ಸಾವಿರ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ. ಇಷ್ಟರವರೆಗೆ ಕತ್ತೆತ್ತಿ ನೋಡದ ಮನೆಯ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತಿದೆ ಈ ಧ್ವನಿ..? ಇವಳೆಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ ? ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ವೇಗವಾಗಿ  ಮೊದಲು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅಪ್ಪನ ಕೋಣೆಗೆ ಓಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. . ಅಹಾ ..! ಅದೋ ಹೆಣ್ಣಿನ ನೀರಾಡಿಕೆಯ ಶಬ್ಧ ...! ಇಲ್ಲೇ ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿದೆ.

ಒಳ ನುಗ್ಗಿದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕಾಲುಗಳು ವೇಗ ಕಳೆದುಕೊಂಡವು. ಏನೂ ತೋಚದೆ ಗಕ್ಕನೇ ನಿಂತು ಕುಸಿದು ಹೋಗಿದೆ. ಎರಡೂ ಕೈಗಳೂ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಅಧಾರಕ್ಕೆ ನಿಂತವು. ಮತ್ತಷ್ಟೂ ಬೆವರು. ದೇಹ- ಮನಸ್ಸು ಕರಗಿ  ಹೋಗುತ್ತಿದೆ....

ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ . ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಯ ಮೂಲೆಯಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ.  ಸೆರೆಗಿನಿಂದ ಅನ್ನವನ್ನು ಒಂದೇ ಸಮನೇ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಒಂದು ಘಳಿಗೆಯೂ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದೆ ಅನ್ನ- ಕೈ- ಬಾಯಿ ಒಂದಾಗುತ್ತಿದೆ. ತಟಕ್ಕನೇ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅನ್ನ ಬಾಯಿಗೆ ಹೋಗದೇ ಅರ್ಧದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿತು. ಯಾರೋ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವ ಅನುಮಾನ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಕತ್ತು ತಿರುಗಿಸಿದಳು.

" ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿಬಿಡಿ", ಬಾಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅನ್ನ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಒಂದು ದಯಾನೀಯ ವಿಷಾಧದ ಮಾತು.

"ಅನ್ನ ನೋಡುವಾಗ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟೆ. ಒಂದಷ್ಟು ತಿಂದು ನಿಮ್ಮ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೋಣೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ".

          ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅನ್ನ ಬಾಯಿಗಿಟ್ಟಳು, ತುತ್ತು ಅನ್ನ ಗಂಟಲಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಒಂದಷ್ಟು ಕೆಮ್ಮ ತೊಡಗಿದಳು. ಕ್ಷಣ ಒಂದು ಚೆಂಬು ನೀರು, ಲೋಟ ಮುಂದಿಟ್ಟೆ. ತಿನ್ನುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಭಾರವಾಗಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ಕಾಲು ತಿಕ್ಕುತ್ತಾ, ಕೋಣೆಗೆ ಹೆಣದಂತೆ ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ. ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಜಗವ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.

ಸೆರಗಿಗೆ ಕೈ ಒರಸಿ, ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ತಿಕ್ಕಿ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ. ಮುಖದಲ್ಲಿ ಈಗ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ರಂಗು.

" ಊಟ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ನೀವು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ"

ಮಾತಿಲ್ಲದ ಹಸಿವಿಗೆ ಕ್ರೀಯೆಯ ಸ್ವರವೆಲ್ಲಿ ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದಂತಿದೆ. " ನಾನು ಈಗ ಸಿದ್ದಳಾಗಿದ್ದೇನೆ"

" ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿತೇ ? ಅಮ್ಮ ರುಚಿಯಾದ ಸಾರು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದಷ್ಟು ಬಡಿಸಿ ತರಲೇ?"

"ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಕಳೆಯಲು ಈಗಿನ ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ಆರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಕು "

ಮುಖ ಎತ್ತಿ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ, ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಜಗತ್ತು ತಿರುಗುತ್ತಿದೆ. ಈರ್ವರ ಹಸಿವಿನ ಬೆಂಕಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಬೂದಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿದೆ. ಗಾಳಿ ಹೊಗೆಯಾಡುತ್ತಿತ್ತು.

" ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಗು ಅಳುತ್ತಿರುವ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬೇಗ ಹೋಗಬೇಕು" ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹಸಿವಿನ ಗಾಳಿ ಮಿಸುಕಾಡಿತು.

" ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮಗುವಿನ ಹಸಿವು ಹಿಂಗಿಸುವಷ್ಟು ಹಾಲು ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿಯ ನಮ್ಮ ಊಟಕ್ಕೆ  ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ"

ಅವಳು ಸೆರಗು ಬಿಚ್ಚಿದಳು. ಹಸಿವಿನ ಬೆಂಕಿಯ ಬಾಣಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇನೆ. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ತಿಂಡಿ ತಟ್ಟೆಗಿಟ್ಟು ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ  ಹೊರಗೆ ಹೋದ ಅಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದನ್ನೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

(Photo from: Google)